Column: Museumtrap

Een van de meest mediagenieke museummensen in Nederland is toch wel Valentijn Byvanck. Vandaag las ik zijn museum column bij VK/cultuur: “Monumentale invitatie” (betaalde link voor niet-abonnees VK). Een aardig, poëtisch en licht verteerbaar geschreven stukje over de museumtrap. De grandeur van de trap als ingang tot de muzentempel, met mooie klassieke en zelfs postmoderne voorbeelden.

“In The Metropolitan Museum of Art in New York hebben ze het helemaal voor elkaar: een majestueuze granieten trap in het verlengde van de trappen buiten. Bij chique openingen zetten ze kaarsjes en glimlachende piccolo’s op weg naar boven, zodat je weet dat je rechtstreeks de (kunst)hemel binnenloopt.”

Byvanck, die door zijn bewust gekozen internationale trappen ook blijk geeft inderdaad de weltgewandte dandy te zijn die wij al allemaal in hem zagen. Jammer dat hij in zijn stukje niet ook – al was het maar kort- verwees naar de beroemde bewuste deconstructies van de trap en daarmee naar de maatschappelijk kritische reflectie op de muzentempel. En dat gebeurt, lieber Valentijn toch al sinds de jaren zeventig. Het klassieke voorbeeld is natuurlijk het naar binnen rollen bij het Centre Pompidou en ook onze eigen jaren zeventig ingang van het Tropenmuseum kan er wat van.
Wat jammer toch, omdat Byvanck dit natuurlijk allemaal weet en juist als schrijver van zulke breed gelezen stukjes zou hij een ander licht kunnen werpen op de rol die musea al heel lang (willen) innemen in de samenleving. Ik vind het goed dat Byvanck een plekje heeft in het ochtendblad, maar een beetje meer directe, kritisch reflexive museologie zou ik me van hem wensen.