eCultuur, e-Culture en e-Cultura

Het lijkt een trend te zijn! Net als we (wij die fanatiek zijn met de digitale cultuurperikelen) gewend zijn geraakt aan de mogelijkheden en de kansen die het o zo rijke eCultuur ons biedt, vragen we ons af of we er wel het juiste naampje aan gegeven hebben.
Theo Meereboer vraagt in zijn artikel “eCultuur is typisch Belgisch?” waarom België het woord omarmt lijkt te hebben en er zonder problemen een duidelijke omschrijving aan weet te koppelen, terwijl we in Nederland met moeite uitgelegd krijgen waar we nou eigenlijk mee bezig zijn.
Op de Reinwardt Academie vragen we ons af waarom het moeite kost de studenten warm te krijgen voor de minor eCultuur en Erfgoed die we samen met het MIM aanbieden. Het is immers de leukste minor die wordt aangeboden en het meest prachtige vak om in te specialiseren vinden velen (lees: vind ik). En ook hierbij vragen we ons weer af of het door de naam komt. eCultuur, dat klinkt toch niet? Dat is vaag, dat geeft niet direct aan wat het behelst. Althans, hier in Nederland niet.
Toen bij Cultureel Erfgoed NH de vacature voor adviseur eCultuur beschikbaar kwam, werd vanuit het bedrijf al snel gesproken met de term e-Culture, er van uitgaande dat het ‘iets’ was dat overgewaaid is uit de VS of de UK. Want daar komt toch al het goede vandaan op erfgoed gebied…
Toch lijkt dit met eCultuur niet het geval, want, zoals Theo ook aangeeft, zoek in Google op e-Culture en je belandt in Europa, niet de VS, en opvallend genoeg vaker in het midden en oosten van Europa dan in de uiterst westelijke UK. Toch merkwaardig dat de landen die het meest actief (lijken) zijn met eCultuur de term zelf niet hanteren…
Op de een of andere manier werd het zoeken naar het gebruik van het woord een obsessie voor mij vandaag. Ik kon er geen genoegen mee nemen dat wij als weinige in de wereld een woord gebruiken en daar geen duidelijke lading in kunnen leggen. Over het algemeen ben ik blij met deze tijdelijke obsessieve neigingen, omdat ze me iedere keer weer iets verrassends opleveren. Dit keer stuitte ik op het Spaanse woord e-cultura!
Vreemd dat ik hier niet eerder aan gedacht had, want tijdens mijn reis afgelopen zomer viel het me al op dat de musea, bibliotheken, theaters en andere culturele instellingen in Mexico zoveel samen lijken te bereiken. Hun samenwerking draagt een sfeer van vanzelfsprekendheid uit waarvan ik hier in Nederland enkel nog durf te dromen.
Het e-cultura bracht me op een online informatiesysteem in Mexico: Sistema de Información Cultural (the cultural information system) is een totstandkoming vanuit het Conseja Nacional para la Cultura y las Artes. Voor de niet Spaans lezende een korte omschrijving: Het SIC is een site die diverse en actuele informatie op het gebied van cultuur in Mexico aanbiedt. Het doel van de ‘portal’ is de vele rijke schatten van Mexico in kaart te brengen. Dit gebeurt, letterlijk, op basis van een geografische flashkaart. Middels de kaart en vanuit een samenwerking van 32 staatsinstanties(!) en meer dan 56000 erfgoedinstellingen wordt het culturele landschap van Mexico weergegeven.
Uit de beschrijving maak ik op dat er een enorme politieke snaar achter de totstandkoming en bestaansrecht van de portal gespannen wordt. Een snaar over diagnosestellen in beleid, over beslissingen nemen en over het evalueren van het gebruik van het erfgoed. Nu begrijp ik die sterke samenwerkingssfeer in Mexico. De e-cultura wordt opgelegd vanuit de overheid, en hoe… (met de letterlijk vertaling ben ik inmiddels begonnen, hierover dus later meer)
Aangezien mijn hart binnen eCultuur voornamelijk te vinden is in de ‘samenwerking’, spreek ik de komende week dan ook alleen nog maar van e-cultura. En stiekem natuurlijk ook omdat het zo lekker klinkt…