erfgoed en crossmedia
Op dinsdag 19 mei j.l. stond het CrossMedia Café (CMC) op het Mediapark in Hilversum in het teken van digitale archieven. Het CMC is een bijna maandelijkse bijeenkomst voor de Media, IT, AV en Telecom, georganiseerd door Immovator en Syntens. Welbeschouwd was deze editie van het CMC geïnitieerd door Erfgoed 2.0 met de bedoeling een ontmoeting tussen de (commerciële) mediasector en de (non-profit) erfgoedsector tot stand te brengen. Gedachte was dat hierdoor innovatie en samenwerking een impuls zouden krijgen. Onderaan dit bericht is de column geplaatst die ik voorlas gtijdens de bijeenkomst. Daarin schets ik de gedachte achter deze samenwerking. Op Frankwatching is een verslag te lezen over het Crossmedia Café, wat des te aardiger is omdat juist Frankwatching model staat voor de weblog (techniek, redactie, user interface, samenwerking, frequentie, etc.) die we met Erfgoed 2.0 zouden willen hebben.
Dat er, ondanks de samenwerking die al plaatsvindt, nog wel een kloof te overbruggen is, bleek uit de programmering. Immovator had ervoor gekozen om, samen met het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid (NIBG)de focus te richten op digitale archieven. Daardoor werd het grotendeels een langgerekte presentatie van het NIBG; dat was althans de indruk die bij mij achterbleef. En er is natuurlijk veel meer wat speelt binnen de erfgoedsector.
Verder wordt in de mediasector soms gesproken over archieven, waar de erfgoedsector in onderhavig geval zou spreken van een magazijn, of in het beste geval een depot. Reden van digitalisering is dan niet zozeer behoud, onderzoek of communicatie, maar vooral (commercieel) hergebruik.
Neemt niet weg dat er ook, zoals bij het NIBG, samenwerking wel degelijk tot inhoudelijk sterke concepten kan leiden, die een nadrukkelijke publieksfunctie hebben. Intensiever samenwerking zou dan kunnen leiden tot interessanter formats, meer mediakanalen voor de erfgoedsector, meer content voor de mediasector, slimmere applicaties en tools die sneller beschikbaar zijn en door de combinatie van collecties en bedrijven ook nieuwe, actuele thema’s die verrassend uitgewerkt kunnen worden en samen een groter een publiek bereiken.
Erfgoed en crossmedia is een combinatie die momenteel veelbelovend klinkt, zoals dat voorheen met multimedia en interactie het geval was. Harry van Vliet, lector crossmedia aan de HU heeft recent een stuk geschreven over Cultureel Erfgoed & Crossmedia. Hij zoekt reviewers die hierop schriftelijk willen reageren. Het stuk samen met de reviews zal gepubliceerd worden: op papier en als wiki. Met de Idola van Crossmedia nog vers in het geheugen, zie ik reikhalzend hiernaar uit. Eerder schreef hij al o.a. over cultureel erfgoed vanuit crossmediaal perspectief (Met de rug naar het verleden pdf) en werkte hij aan de presentatie van het ICT Deltacongres (Cultuur in Context).
Crossmedia zal ook een centrale plek gaan innemen tijdens de vernieuwde minor e-Cultuur (die ws. digitale cultuur gaat heten) voor de 3e jaars studenten aan de Reinwardt Academie. Vraag die zich bij mij dan meteen aandient: wat komt er na crossmedia? Want mijn eerste blogpost over crossmedia is ook al weer meer dan 3 jaar oud. Het was toen een reactie op de theorievorming omtrent een werkwijze die ik al een aantal jaren in de praktijk had meegemaakt. Ik wilde destijds graag toe naar een visie op crossmedia die m.n. de rolverdeling in de media sterker belichtte. Niet alleen de rolverdeling tussen aanbieder en afnemer, producent en consument, zender en ontvanger, maar ook tussen journalist en politiek en burger, arts en patient, tussen museum (conservator) en bezoeker, zou naar mijn idee veranderen. Waarbij individuen telkens wisselende rollen kunnen aannemen, waarbij actualiteit populairder wordt dan achtergronden, waarbij de scheidslijn tussen (burger)journalistiek en soap een beetje opschuift of vervaagt. Ik vond toen dat de commedia del’arte een aardige metafoor was voor deze paradigma wisseling.
De vraag is gebleven, wat betekent dat ik toen de vraag te vroeg stelde en niet doorhad wat er nog stond te gebeuren. Niettemin stel ik de vraag gewoon nogmaals en het antwoord is eigenlijk al gegeven als we zien welke ontwikkelingen web 2.0 en sociale media nu teweeg brengen, ook binnen de erfgoedsector. Of weet iemand nog een aardige metafoor?