New Cultural Networks 2007

stifo@sandberg is de benaming van een serie workshops en lezingen georganiseerd door het Stimuleringsfonds en het Sandberg instituut: Consequenties van nieuwe media – Van instituut naar georganiseerd netwerk. Vandaag 2 november was de kick-of in de theaterzaal van de nieuwe bibliotheek in Amsterdam. Na een motiverende opening door Hans Maarten van den Brink en Mieke Gerritzen loodste de innemende moderator Koert van Mensvoort de aanwezigen door een tamelijk overladen programma met wel 6 lange lezingen, alles in het engels, en ook een wervelende show door Pips-Lab, waarbij Die-Space, de “first active internet community for the diseased” gepresenteerd werd (hilarisch leuk!). Die show was pas na de lunch.

– – – – – – –
Economist Arjo Klamer beet het spits af. Hij vertelde de toehoorders met behulp van een overhead projector over o.a. “the (third) social sphere” (t.o. de logic of the market en de logic of the government) van de creative commons en alle bijbehorende grootheden. De discussie die volgde maakte het de moeite waard.

Daarna kwam Shu Lea Cheang met een ondoorgrondelijk betoog over technisch verschrikkelijk gecompliceerde netwerken. Ik vroeg me steeds af waarom, waarom doe je dit, waarom al die moeite? En waarom gaan mensen wereldwijd het geluid van de tram waarin ze zich bevinden real-time delen met anderen bij wijze van tramjamsessie? Leuk bedacht en erg knap dat daar een technisch perfekte software bij geschreven is. Wat hebben we eraan en wat moet dat niet kosten, dacht ik op z’n Hollands. Ook wel een beetje benepen van mezelf.

– – – – – –

Pas aan het eind liet Shu Lea een filmpje zien van haar project Babylove. Meteen steeg het enthousiasme in de zaal. Bij Babylove kunnen mensen hun favoriete lovesong uploaden (ter plekke of thuis). Op de locatie kunnen ze plaatsnemen in een speciaal geconstrueerde en zeer geavanceerde teacup ride: een enorme theekop met individuele besturing (dus niet via een vast patroon middels een in de vloer verborgen route). In de theekop is ook een enorme babypop geplaatst. Dit is de muziekspeler. Via een verrassende en tamelijk intuitieve bediening kunnen de bezoekers tijdens het rijden hun favoriete lovesong beluisteren. Erg grappig.

– – – – – – –

Ik ging daarna noodgedwongen naar het toilet en toen ik terugkwam, was de volgende spreekster al even bezig, een schattige jongedame met frans accent. Het leek over een weblog te gaan en ik moest even denken aan één van mijn favoriete weblogs: We Make Money Not Art. Ik heb nog aan dit weblog gerefereerd, bij wijze van verrassende inspiratie, t.b.v. een voorstel voor het Ministerie van Verkeer en Waterstaat.
Tot ik erachter kwam dat de spreekster, Regine Debatty, de oprichtster en auteur van het weblog is. Dus niet een team, zoals ik verwacht had, maar gewoon een vrouw. Zoals ze zelf zei: ik onderhoud het weblog aan mijn keukentafel. Ze is eraan begonnen omdat ze met nieuwe media bezig was en online de voor haar interessante informatie wilde bewaren. iemand raadde haar aan dit met een weblog te doen. Intussen heeft ze wel ruim 50.000 unieke bezoekers per maand en wordt ze wereldwijd gevraagd voor lezingen.

En We Make Money Not Art staat vol nuttige en plezierige content, bijvoorbeeld over augmented reality, of obiquitous computing en een boek van Adam Greenfield daarover: Everyware: The Dawning Age of Ubiquitous Computing.

– – – – – – –

Zodra de lunch werd aangekondig stapte ik manmoedig op haar af om haar te complimenteren met haar fantastisch weblog. Maar er waren andere mannen moediger en mannelijker en dus werd de lunch opeens erg aantrekkelijk.

Na de lunch dus Pips-Lab en toen hadden we eigenlijk gewoon moeten aftaaien. Maar toen kwam Ned Rossiter met een afstandelijk verhaal over de (on)mogelijkheid van netwerken, de nutteloze overvloed van verzamelde contacten en het gebrek aan context.

Monique van Dusseldorp voegde vervolgens in haar verhaal juist weer context aan toe. Ze gaf ook nog een aanrader: We Feel Fine van Jonathan Harris. Ik concludeerde: from contacts tot context.

Tot slot volgde de lezing van Natalie Jeremijenko. Boeiend, geestig, mooie projecten waarvan ik How stuff is made misschien wel de meest aansprekende vond.