Welke relatie wilt u?

Als het bij adviesgesprekken, workshops of lezingen om gebruik van (sociale) media gaat, zijn er een paar uitgangspunten die ik zo vaak mogelijk onder de aandacht breng. Aandacht voor relaties (gecombineerd met de visie en missie van een organisatie), hoe je sociale media gebruikt voor het bouwen en onderhouden van, en de betekenis van netwerken zijn daarin belangrijke peilers.
Ik heb het  overigens niet graag over sociale media pur sang; zoals ik het ook niet per se over openbaar vervoer of automobilisten heb als ik van A naar B wil. Er is echter wel een verschil tussen ‘ICT’ en ‘de techniek van organisch communiceren over informatie’ wanneer het om betrokkenheid, sociale cohesie en betekenisgeving gaat. Al gebruikt de feitelijke benaming in beide gevallen dezelfde woorden. Verschil zit ‘m vooral in de focus en de attitude. Anders gezegd: een informatie architect is geen community manager, ook al bemoeien ze zich beiden vanuit communicatief oogpunt met informatiestromen. Die boodschap mag ik vaak herhalen…

Om nu een focus op technologie te vermijden en niet te vervallen in de, door het subsidiestelsel ingegeven, omgekeerde vraagstelling “we hebben een potje voor gebruik van multitouch screens, wat voor soort collectie kun je daarmee het best ontsluiten?” leg ik er de nadruk op te denken in ‘ontmoetingsplekken’ en ‘gesprekken’. Een tentoonstelling is dan zo’n ontmoetingsplek, net zoals een facebook fanpagina (community page) dat kan zijn, een collectie op Flickr the Commons in combinatie met Google Streetview, of een debat, al dan niet gecombineerd met een backchannel, twitterfountain of weblog.
Het criterium is daardoor niet wat er technisch mogelijk is, wat bijvoorbeeld bij het online ontsluiten van databases vaak een issue is, maar wie je wilt ontmoeten. De techniek heb je zo gegoogled, of nagevraagd via twitter als je durft te vragen.

Hoe klinkt jouw organisatie en voor wie is dat relevant?
Hoe je een gesprek begint, met wie je dat zou willen, waarop je dat baseert, dat is een andere kwestie. Gesprekken vinden plaats tussen mensen, bedoelde relaties zijn niet alleen semantisch, maar ook sociaal, intuïtief, aan gemoedstoestanden en andere fluctuaties onderhevig. Gevolg is dat een organisatie die zo te werk gaat, voor zichzelf gaat formuleren welke rol de organisatie aanneemt, wie de mensen erin zijn, de ‘tone of voice’ van de organisatie.
Zo’n zelfbeeld kan ook ontstaan als gevolg van de relaties die de organisatie aan wil gaan, soort van reverse image search naar het zelfbeeld. Aan de hand van de vrienden, volgers en fans en de (langdurige) relatie die daarmee wordt opgebouwd, de interactie en terugkoppeling die daaruit voortvloeit, kan een organisatie zichzelf verder vormgeven. Naast de bekende visie en missie van een organisatie, hebben we het dan over de relatie van de organisatie. Daarin zijn mensgerichte zaken als HRM, CRM, PR en sociale media beleid ondergebracht en verwoord.

Tot zover de theorie. Vandaag zag ik dat het heus wel in praktijk gebracht wordt. Charles Esche, directeur van het van Abbe Museum, gaat tijdens een vraaggesprek in op het 18 maanden durende programma Play Van Abbe in het Van Abbemuseum. Deel 3 van dit vierdelige programma heet “De principes van verzamelen – Het verzamelen van principes” ( tot eind januari 2011). Daarin stelt hij de dialoog centraal en de video heeft als titel “What kind of relationship does the Van Abbemuseum want with the public?”

Ik ben benieuwd hoeveel erfgoedinstellingen deze vraag aan zichzelf stellen en vooral ben ik benieuwd naar het antwoord.

bron: van Abbe Museum via Erfgoednieuws