De vraag blijft: “What’s in it for me?”

Zoals eerder bericht op Erfgoed 2.0, heeft Salon de Muséologie gisteravond een salon georganiseerd over de mogelijkheden en moeilijkheden van het steeds groeiende fenomeen van ‘Erfgoed Platforms 2.0’. De sprekers waren Luc van Poelje (MuseumMarketing.org), Wilbert Helmus (SPECTRUM Ning), en onze eigen Theo Meereboer (Erfgoed 2.0 en de Collectiewijzer).

Het is duidelijk geworden dat er nog veel scepsis bestaat over het gebruik van nieuwe media in de sector. Het is niet voor iedereen duidelijk welke voordelen nieuwe kanalen bieden boven de traditionele vormen van communicatie.

Sociaal, socialer, sociaalst
Het gebruik van nieuwe media sluit niet uit dat je nog telefooncontact hebt met een klant, of dat een publicatie alleen in een papieren versie verschijnt. Als ‘oude media’ effectief werken, dan moet je die vooral inzetten. Bovendien zijn sociale media niet altijd de geschikte communicatievormen. Zeker als zij niet op de juiste manier binnen de organisatie of het project worden geïmplementeerd, kunnen ze juist averechts werken. Het is dus een kwestie van strategische keuzes maken.

Een terugkerende opmerking gisteravond was dat het lijkt dat het onderhoud van een online community onevenredige tijd en moeite kost, in verhouding tot wat het oplevert. Dit zou onder andere betekenen dat er toch minder sprake zou zijn van een sociale component, en meer sprake van een ouderwets productie-consumptie model van communicatie.

Musea begeren ‘publieksparticipatie’, en dit is waar het al fout gaat, als je het mij vraagt; het doel is slechts om een reactie uit te lokken en verder niets. Het is een vraag stellen, en niet luisteren naar het enthousiaste antwoord. Dit loopt uit op een dode spoor. Mensen hebben heel goed door wanneer ‘publieksparticipatie’ ingezet wordt als marketingmiddel, en trapt er niet snel in.

Echte participatie moet van twee kanten komen. Echte participatie betekent dat er twee of meer partijen in gesprek gaan, op elkaar reageren en op die manier respect voor elkaar opbouwen. Dit bereik je alleen door je te mengen in het gesprek, het gesprek initiëren en stimuleren, en dit vraagt natuurlijk om een grote investering. Het resultaat? Trouwe ambassadeurs en vrienden, die telkens terug zullen komen. Dit is waar nieuwe media voor zijn. Het zijn alternatieven, en geen snelle oplossingen; je moet er wel wat voor doen, wil je succesvol zijn.

Over vijf jaar?
Hopelijk hebben wij het over vijf jaar niet meer over ‘2.0’, dat wij ons weer kunnen focussen op het dialoog, zonder ons blind te staren op de manier waarop, of de plek waar dit wordt gevoerd.

Dat techniek – als het niet goed begrepen wordt – ‘eng’ blijft, of gewantrouwd wordt, is duidelijk. Juist om deze reden zou ik graag de ongelovigen verzoeken om zich toch te begeven tot sociale media, voordat zij deze verwerpen. Geef ‘2.0’ tenminste een kans, en ontdek zelf wat dit voor jou te bieden heeft.